Τεχνοκρατική άβυσσος

Καθώς το τέλος του 2025 πλησιάζει, μοιάζουμε να στεκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη χρονιά γεμάτη δυστοπική αβεβαιότητα. Ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει, αλλά η πορεία του δεν μας καθησυχάζει· αντιθέτως, θυμίζει πορεία μέσα σε μια όλο και πιο πυκνή ομίχλη. Η τέχνη και η φιλοσοφία, που άλλοτε λειτουργούσαν ως οδηγοί της ανθρώπινης σκέψης, σήμερα μοιάζουν αδύναμες μπροστά στην αυξανόμενη κυριαρχία του τεχνοκρατισμού. Ερωτήματα που κάποτε φωτίζονταν μέσα από την ανθρώπινη εμπειρία, τώρα σκιάζονται από συστήματα που ισχυρίζονται ότι κατέχουν όλες τις απαντήσεις.

Το ανθρώπινο εγώ χάνει τη σχέση του με το εσωτερικό βάθος και παγιδεύεται σε οθόνες. Η ταυτότητά μας μετατρέπεται σε ψηφιακά θραύσματα, επιμελημένα και φιλτραρισμένα ώστε να ταιριάζουν με τις ανασφάλειές μας. Ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις αλλοιώνονται: δεν βλέπουμε πλέον πρόσωπα αλλά εικόνες περασμένες από φίλτρα, συναισθήματα συμπιεσμένα σε σύμβολα και αλγορίθμους. Ζούμε μέσα σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, μια ελευθερία ελαφριά, χωρίς ουσία, επειδή δεν συναντά τίποτα πραγματικό.

Και όμως, κάτω από όλη αυτή τη ψηφιακή κατασκευή, παραμένουμε ζώα. Ίσως τα πιο αντιφατικά και καταστροφικά ζώα που εμφανίστηκαν ποτέ στη Γη. Κανένα άλλο πλάσμα δεν μπορεί να ονειρεύεται, να δημιουργεί και ταυτόχρονα να υπονομεύει το ίδιο το περιβάλλον που το γέννησε. Κανένα άλλο ζώο δεν έχτισε κοινωνίες τόσο σύνθετες και ταυτόχρονα τόσο ευάλωτες στην ίδια του την ύβρη.

Αυτό είναι το ανθρώπινο παράδοξο: μια ύπαρξη ικανή για βαθιά σκέψη και αυτογνωσία, αλλά συχνά ανίκανη να δει τις ίδιες της τις σκοτεινές συνέπειες. Μια ύπαρξη που μπορεί να υπερβεί τον εαυτό της, αλλά παραμένει δεμένη με ένστικτα που δεν έχει μάθει να κατανοεί.

Καθώς μπαίνουμε σε μια νέα χρονιά, το ερώτημα γίνεται πιο πιεστικό: θα καταφέρουμε να ξυπνήσουμε από την ψευδαίσθηση ή θα βυθιστούμε ακόμη περισσότερο σε αυτήν; Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο αν θα τολμήσουμε να στρέψουμε το βλέμμα πέρα από τις οθόνες και να ξαναθυμηθούμε εκείνη τη βαθιά, αθόρυβη φωνή μέσα μας που μας υπενθυμίζει τι σημαίνει πραγματικά να είσαι άνθρωπος.