Οι ζωντανοί νεκροί
Υπάρχει βαθιά θλίψη όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο πεθαίνει. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί δεν νιώθουμε την ίδια οδύνη και σεβασμό όταν διαγράφουμε κάποιον από τον χάρτη της ζωής μας, μετατρέποντάς τον σε νεκρό για μας. Μήπως όλα αυτά οφείλονται σε μια εγωιστική σχέση που εμείς ίδιοι δημιουργούμε; Σε μια τέτοια σχέση, ίσως είναι πιο εύκολο να διαγράψουμε και να “δολοφονήσουμε” ανθρώπινες σχέσεις χωρίς να αφήνουμε χώρο για βαθύτερη συγκίνηση.
Μήπως, τελικά, μας έχουν μάθει σε τέτοιες κοινωνίες να τιμούμε και να θρηνούμε μόνο τους πραγματικούς νεκρούς, και όχι εκείνους που, αν και ζουν ακόμη, έχουν πεθάνει για εμάς; Ίσως η ευθύνη να έγκειται στην επιφανειακή αντίληψη ότι ο θάνατος είναι αποκλειστικά σωματικός, αγνοώντας πως ένας ζωντανός άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί σε φάντασμα ή να χαθεί στο κενό των αναμνήσεων ή να ταφεί κάτω από το βάρος της αδιαφορίας και της πικρής σιωπής.
...