Οι ζωντανοί νεκροί

Υπάρχει βαθιά θλίψη όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο πεθαίνει. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί δεν νιώθουμε την ίδια οδύνη και σεβασμό όταν διαγράφουμε κάποιον από τον χάρτη της ζωής μας, μετατρέποντάς τον σε νεκρό για μας. Μήπως όλα αυτά οφείλονται σε μια εγωιστική σχέση που εμείς ίδιοι δημιουργούμε; Σε μια τέτοια σχέση, ίσως είναι πιο εύκολο να διαγράψουμε και να “δολοφονήσουμε” ανθρώπινες σχέσεις χωρίς να αφήνουμε χώρο για βαθύτερη συγκίνηση.

Μήπως, τελικά, μας έχουν μάθει σε τέτοιες κοινωνίες να τιμούμε και να θρηνούμε μόνο τους πραγματικούς νεκρούς, και όχι εκείνους που, αν και ζουν ακόμη, έχουν πεθάνει για εμάς; Ίσως η ευθύνη να έγκειται στην επιφανειακή αντίληψη ότι ο θάνατος είναι αποκλειστικά σωματικός, αγνοώντας πως ένας ζωντανός άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί σε φάντασμα ή να χαθεί στο κενό των αναμνήσεων ή να ταφεί κάτω από το βάρος της αδιαφορίας και της πικρής σιωπής.

Σκεφτόμαστε τον θάνατο ως μια μοναδική, φυσική τελική πράξη. Αλλά πόσο συχνά αναγνωρίζουμε τον συναισθηματικό θάνατο, τον θάνατο της εμπιστοσύνης ή της αγάπης; Εκείνος που σκοτώνει με μια πράξη, μια λέξη ή μια απουσία, ίσως να μην φοράει μαύρο πένθος, όμως η πληγή που αφήνει μοιάζει με ανώνυμο τάφο. Και ενώ για τους νεκρούς ανάβουμε κεριά και μοιραζόμαστε ιστορίες, για τους ζωντανούς νεκρούς επιλέγουμε τη λήθη λες και η απόφασή μας να τους σκοτώσουμε ψυχικά δεν αξίζει ούτε ένα δάκρυ.

Ίσως η απάντηση να κρύβεται στην άβολη αλήθεια: Είναι πιο εύκολο να θρηνήσεις κάτι ανεξέλεγκτο όπως ο θάνατος παρά να αντιμετωπίσεις την ευθύνη του ότι εσύ ίδιος ράγισες μια καρδιά. Οι ζωντανοί νεκροί μας υπενθυμίζουν τις πληγές που προκαλούμε, και γι’ αυτό προτιμούμε να τους κρύβουμε κάτω απο την σκιά της αναισθησίας μας.